விசித்திர கண்ணாடி

அவனின் கழிவறை                               சாரதி     .     ஆத்திர அவசரத்துக்கு வந்தே தொலையாது. அடுத்து அடுத்து வேலை இருக்கு.   இதுல போய் உட்கார்ந்திட்டு. இவ்வளவுக்கும் ரெண்டு தடவை டீ குடிச்சாச்சு.   நாலு தடவை வாக்கிங் போயாச்சு.   எல்லாம் நடந்த பிறகும் சின்ன அசைவு கூட இல்லை.   நமக்கு எந்த பிரச்சனைதான் அசையுது.   எல்லாம் அப்படி அப்படி நிற்கிறது.   சரி ஒவ்வொரு பிரச்சனையாகவே முடியட்டும்.   இப்பொழுது முக்கியமானது, சின்ன பிள்ளைக்கு காலேஜ் பீஸ் கட்டணும்.   அது முடிஞ்சா கொஞ்சம் நிம்மதியாக இருக்கும். பணத்தை ஓரளவுக்கு பிறட்டியாச்சி.   ஒரு நாற்பதாயிரம் ரூபாய் கிடைக்க மாட்டேங்குது.   என்னன்னு தெரியல.   இப்படி இருந்ததேயில்லை. கேட்டவங்கல்லாம் கையை விரிச்சிட்டாங்க.   காலையில் நாராயணன் வரச்சொல்லியிருக்கான்.   அவனிடம் இது வரை கேட்டதே இல்லை. அவனிடம் கேட்பதற்கு எப்பமும் ஒரு யோசனையாகத்தான் இருக்கும். அதனால், அவனிடம் கேட்காமலேயே பல வழிகளில் சமாளித்து விடுவான்.   ஆனால், இப்பொழுது நிலைமை அப்படி இல்லை. அவனை பார்த்தால்தான் எப்படியும் கதை தேறும். ஏற்கனவே அவனிடம் கைபேசியில் பேசிவிட்டான்.

கண்ணாடியுள் விரியும் ஸ்தெப்பிவெளி                                  சாரதி .   .   சந்தானகிருஷ்ணனிடமிருந்த கடைசிப்பொருள் அந்த கண்ணாடிதான்.   அவன் தாத்தாவின் அய்யா சிவராமகிருஷ்ணன்தான் கடலோடியாய் அலையும்போது சீன மாலுமி ஒருவர் தனக்கு அவரின் அன்பின் சாட்சியாக கொடுத்ததாகக் குறிப்பு எழுதி ஒரு விசித்திரமான தோல் பையில், பழைய கிராம்போன் பெட்டிக்கடியில் வைத்திருந்தார். இவையெல்லாம், வெகுகாலமாக திறக்கப்படாத அறையில் ஒரு பெரிய மரப்பெட்டியில் வைத்து பூட்டப்பட்டு கிடந்தது. அதை எதற்காக எடுத்தார் என்று சந்தானகிருஷ்ணனுக்கே தெரியாது. ஒரு வேளை அவர் காதலியின் நீண்டகால நினைவிலிருந்து தப்பிக்க ஏதாவது ஒரு வழியை தேடுகிறாரோ… என்னவோ?. சந்தானகிருஷ்ணனுக்கு இப்பொழுது வயது அறுபது இருக்கும்.   அவர் காதலித்த சிறிது காலத்திலேயே, அவள் விபத்தில் இறந்து விட்டாள். அதன் பின் திருமணம் செய்து கொள்ளாமலே தனி ஆளாகவே   இவ்வளவு காலங்கள் கழித்து விட்டார்.   அவர் காதலி மீரா. அவள் பெயரை சொல்லி அழைத்ததும் சந்தானகிருஷ்ணன் மேனி படபடக்க புளகாங்கிதம் அடைவார்.   அந்த நிமிடம் அவரின் கால்கள் பூமியில் நிற்காது.   கனவில்